Μίνσκι, Μάρβιν

(Marvin Minsky, Νέα Υόρκη 1927 –). Αμερικανός ηλεκτρολόγος μηχανικός, επιστήμονας ηλεκτρονικών υπολογιστών. Σπούδασε στα πανεπιστήμια του Χάρβαρντ και του Πρίνστον και στη συνέχεια δίδαξε στις σχολές Ηλεκτρολόγων Μηχανικών, Επιστήμης Υπολογιστών και Τεχνών και Επιστημών Πολυμέσων, στα πανεπιστήμια του Χάρβαρντ και του ΜΙΤ. Το ερευνητικό του έργο στα πεδία της τεχνητής νοημοσύνης, της γνωστικής ψυχολογίας και των νευρωνικών δικτύων, καθώς και στην θεωρία των μηχανών Τούρινγκ και στις αναδρομικές συναρτήσεις οδήγησε σε θεωρητική και σε πρακτική πρόοδο. Η συνεισφορά του ήταν, επίσης, μεγάλη στους τομείς της συμβολικής γραφικής περιγραφής, της συμβολικής γεωμετρίας, της γνωστικής αναπαράστασης, της σημαντικής των υπολογιστών, της μηχανικής νόησης, της συμβολικής και συνδετικής εκμάθησης, ενώ συμμετείχε και σε μελέτες αναβαθμισμένων τεχνολογιών για την εξερεύνηση του διαστήματος. Ο Μ. υπήρξε ένας από τους πρωτοπόρους της ευφυούς μηχανικής ρομποτικής και της τηλεπαρουσίας και ασχολήθηκε με τη δημιουργία πολλών ερευνητικών προγραμμάτων ρομποτικής εκτός ΜΙΤ. Από τις αρχές της δεκαετίας του ’50 εργάστηκε στην χρήση μεθόδων από τον χώρο των υπολογιστών, προκειμένου να χαρακτηρίσει ανθρώπινες ψυχολογικές διαδικασίες, όπως και στην εμφύτευση ευφυΐας στις μηχανές. Το 1959 ίδρυσε, μαζί με τον Τζον Μακ Κάρθι, το Εργαστήριο Τεχνητής Νοημοσύνης στο ΜΙΤ. Στην εργασία του Ένα Πλαίσιο για την Αναπαράσταση της Νοημοσύνης (1974) έθεσε ένα πρότυπο αναπαράστασης νοημοσύνης, προκειμένου να εξηγήσει πολλά φαινόμενα, όπως η συνείδηση, η κατανόηση της γλώσσας και η οπτική αντίληψη. Στις αρχές της δεκαετίας του ’70 άρχισε να επεξεργάζεται μαζί με τον Πέιπερτ μια νέα θεωρία, με τον τίτλο Η Κοινωνία της Νόησης, σύμφωνα με την οποία η ανθρώπινη νόηση δεν είναι προϊόν ενός μοναδικού μηχανισμού, αλλά προέρχεται από τη διευθυνόμενη αλληλεπίδραση μιας ποικιλίας διακεκριμένων πόρων. Υποστήριξαν ότι αυτή η ποικιλότητα ήταν απαραίτητη, δεδομένου ότι διαφορετικές μεταξύ τους διεργασίες απαιτούν διαφορετικούς μηχανισμούς. Αυτή η υπόθεση μεταθέτει τον στόχο της ψυχολογίας, από την ανάγκη ορισμού ελάχιστων θεμελιωδών κανόνων, στην αναζήτηση μηχανισμών τους οποίους μπορεί να χρησιμοποιήσει ο ανθρώπινος εγκέφαλος, προκειμένου να διαχειριστεί την αλληλεπίδραση των ποικίλων συστατικών του. Το 1985 κυκλοφόρησε το ομώνυμο βιβλίο του και έκτοτε ο Μ. προσπάθησε να επεκτείνει τη θεωρία του προς διάφορες κατευθύνσεις. Δημοσίευσε πολλές επιστημονικές εργασίες και έγραψε αρκετά βιβλία. Για την προσφορά του τιμήθηκε με διεθνή βραβεία και διακρίσεις από πανεπιστήμια και επιστημονικές ενώσεις.